De eerste pelgrim

Onderweg naar Santiago de Compostela, volgen wij zo wat de route voor de pelgrims via Léon. Omdat wij niet gehaast zijn volgen wij uiteraard geen grote banen en ontdekken wij zowaar de gewoonte van de voornamelijk spaanse man. Deze gaat voor zijn siësta rond ongeveer 13.30 uur eten in een plaaatselijke eettent. Hier zie je geen toeristen. Zij spreken hier ook geen andere taal dan hun spaans dialect. Het wordt dus nog moeilijker voor ons. Maar met gebarentaal, de mensen het gevoel te geven dat wij hun taal begrijpen en goede wil van beide kanten kunnen deze reizigers aan eten geraken. Dit is verdomd lekker local eten. Je moet natuurlijk van een verrassinkje houden. Voor de toekomstige spaanse binnenland reizigers. Die plaatsen worden aangegeven door een aftands vaal blauw bordje met PB er op. Later in onze doortocht blijkt dat ze hier ook sterren op aanbrengen. De gelagzaal zit op een half uurtje vol met allerlei pluimage werkmannen. Ik zie er buiten mijn vrouw, nauwelijks vrouwen. De serveuzes niet meegerekend ! Trouwens de plaatselijke 50-jarige blijkt een hit te zijn voor de wegenwerkers.
Voor het vertrek blijkt dat wij slechts 20 euro betalen voor onze 2 dagmenu's met koffie. Dit bestaande uit 3 gangen.
Wij rijden verder en komen tegen de namiddag aan in Astorga.
Na het shoppen in de binnenstad. Wij kunnen ons daar op een zeer ruime parking plaatsen met de mobilhome. Gaan we ene drinken bij ne gast vol met tattoos welk een buitendrankstand heeft. Dit blijkt een zeer toffe ket te zijn welke voor onze maatstaven super muziek laat horen terwijl hij drank verkoopt.
Plots terwijl er 4 locals aan zijn toog staan, en op zijn spaans aan het leuteren zijn, komt er een oudere man iets bestellen. Die 4 locals verstommen bij het zien aftappen van een zeer grote pint BIER. Ze staan er op te geilen en we kunnen uitmaken dat ze al snel commentaar aan het geven zijn. Die mens zet zich 1 tafel verwijderd van ons. Zoals door mij vermoed blijkt dit een duitser uit Beieren te zijn. Deze mens is nu al 78 jaar oud en is voor de 10de keer onderweg naar compostela. We zetten ons aan 1 tafel.
Al snel word er tussen ons een gesprek begonnen en wens ik uiteraard ook zo een grote pint te proeven. doordat connie perfect duits spreekt en ik maar van ja knik, ook als ik het niet begrijp, wordt er nog eens getrakteerd. Dit blijkt een gepensioneerde Duitse militair welke in de bergen van munchen dienst deed. Honderden kilometers wandelde voor zijn werk. Deze mens is volgens hem op het moment aangekomen dat hij weet dat dit zijn laatste keer is en hij maar beter van alle momenten kan profiteren.
Het is ondertussen al bijna donker en bereiden ons voor op de nacht.